BLOG
Saamhorig
Na twee jaar overslaan kan de beurs Cevisama in Valencia weer plaatsvinden en dat begint om 9 uur in de ochtend met grote leegte. We zijn vroege vogels voor ons doen, want een aantal belangrijke producenten ontvangt alleen in eigen huis. Dus moeten we een tweedaagse toernee inlassen langs al die showrooms. We houden slechts beperkt tijd over voor de beurs en dat geldt natuurlijk niet alleen voor ons.
We staan in een lege perskamer waar we altijd even een koffie nemen en de catalogus doornemen voor aanvang van de tocht langs de hallen. Voor koffie met koek heb je een ticket nodig, maar dat hoeft niet, vertelt het meisje aan de balie: 'U mag nemen wat u wilt.'
We lopen de hoek om en zien een lege bar en zelfs de geur van de gratis koffie ontbreekt. Dat begint al goed. Het is bovendien lekker fris in de hal, want de airco schijnt uitgevallen dus de bezoeker moet de pas erin zetten om zich letterlijk warm te lopen. Om 11.00 uur worden we in een hal aan de kant geduwd: de officiële opening met een minister en stoet aan afgevaardigden en vanaf dan stroomt de beurs vol. Gelukkig maar. Op de stands van degenen die wel exposeren is het een drukte van belang. Met heel veel bijzondere opstellingen en nieuwe producten.
Dus alles komt goed met de Cevisama? Nou nee. We schreven al dat de beurs in slecht weer zit en de Italiaanse tegenhanger Cersaie alle credits krijgt, want deze trapt als eerste het seizoen af. En dan volgt Spanje eigenlijk te snel erna. De beurzen zouden om het jaar bij de een en bij de ander moeten plaatsvinden om beide hun kracht te laten behouden, maar dat willen de Italianen niet.
Dus de Spanjaarden trekken aan het kortste eind, zeker na twee jaar afwezigheid. Uitgerekend dit jaar heeft een van de grootste fabrieken besloten niet deel te nemen, met als reden de hoge investeringen in een nieuwe showroom. In werkelijkheid was er sprake van een conflict dat uitmondde in de stelling: 'Dan komen we niet naar de Cevisama'. Dat is vervolgens opgepakt door andere producenten: 'Als zij niet gaan dan komen er minder bezoekers dus komen wij ook niet.' Een oneigenlijke neerwaartse spiraal zoals we er velen kennen.
Wie wel acte de présence gaven, kregen het dubbeldruk. En droegen vol vuur het besef uit dat kruisbestuiving alleen op een beurs plaatsvindt. Je kijkt naar elkaars producten, raakt geïnspireerd en de klanten zien in een beperkte tijd wat er speelt en welke merken iets eigens te bieden hebben. De trouwe exposanten vinden dat die saamhorigheid als Spaanse tegelindustrie op de tocht staat. Nu vliegen bezoekers halverwege de dag weg om een busje te halen dat hen een uur verder rijdt naar een showroom om het nieuws te halen. Voorheen was dat een paar stappen naar de andere hal. Voor hetzelfde nieuws.
Een aantal Italiaanse bedrijven heeft hierin het voorbeeld gegeven, maar komt er toch van terug. De agent ziet zijn collega's niet meer en evenmin het nieuws en toevallige passanten zijn uitgesloten. Je ziet met je toptoonzaal in een ivoren toren, maar hoort er niet meer bij. Dus veel van die bedrijven doen een èn èn ronde: Klein deelnemen aan de beurs en uitnodigen in eigen huis.
Eén man in Spanje heeft het heel goed begrepen: Francisco Segarra. Sinds ongeveer 15 jaar heeft hij een eigen retrostand FS binnen die van Peronda. Een warme plek waar de beminnelijke ontwerper altijd stralend op iedereen afloopt en persoonlijk zijn nieuwste tegeltoevoegingen uitlegt en veel meer. Een oude barbiershop, een fabriekje, een vergeten serre, de settings zijn een plaatje. Dit keer is het de cottage met een nieuwe keramische versie van verbrand hout.
Hij heeft ons al direct bij de entree van zijn onderkomen gespot: 'My friends, always I am so happy to see you.' Hij zegt geen Engels te spreken, maar de juiste toon weet hij altijd te vinden. Elke beurs gaan we samen op de foto bij zijn nieuwste creatie. Een collage van al die duofoto's zou een tijdsbeeld geven van wanneer retro begon en hoe het nostalgische nooit verandert.
Het geeft ook aan hoe een maker de beste verkoper is en hoe groot aanwezigheid op een beurs kan zijn. Met alle humor die erbij hoort en die een bezoek aan die ene stand gedenkwaardig maakt. Francisco heeft in zijn cottage ook een slaapkamer in retrostijl. Gaan we daar de traditionele foto van ons tweetjes maken? Ik zeg niets.
Hij wijst: 'That might be too much, what do you think?' Hoezo slecht Engels, denk ik alleen. Dus we zijn weer stralend zittend op een bankje vastgelegd, als vanouds. In de hoop dat dit stukje Spaanse saamhorigheid bewaard blijft, samen met de beurs.
Renée De Haan
