BLOG
Door één deur
De Haan is er!
wordt er opgelucht geroepen vlak voor de persconferentie waar we de journalistenprijs in ontvangst mogen nemen. De uitlating zegt iets over onze reputatie van laatkomers of achterblijvers, maar is een welgemeende opluchting.
De persbijeenkomst tijdens de tegelbeurs Cersaie in Bologna begint met film en als een kind vind ik dat nog altijd leuker dan pratende heren die elkaar tien keer bedanken over alles wat achter de schermen mogelijk gemaakt is. In de film zie ik mijn favoriete architect Liebeskind. Maar ook een rare knakker, een soort oude cowboy die met felle ogen spreekt en daarvoor weinig woorden nodig heeft.
Deze Michael P. Johnson loopt even later gewoon langs ons, op weg naar buffet en drank. Ik tref hem buiten op de loggia van het paleis waar het gala gehouden wordt. Hij spreekt met iemand maar ook niet zo intensief dat ik voel dat ik stoor. Of ik even bij hem mag zitten? Om een paar dingen te vragen?
Dat mag. Hij heeft de kinderlijke directheid dat wat er op zijn pad komt, bijzonder kan uitpakken. Dus we praten over tegels, architecten, Amerika en Italië, en ik schrijf op de achterkant van de persmapvelletjes alles op. Het oogt zo gezellig dat nu ineens de fans oprukken. Mooie meisjes die ongeveer een handtekening willen en liefjes suggereren dat ze toch niet storen?
Om in een mum van tijd het gesprek over te nemen met loftuitingen naar de grote meester en zorg uitspreken of hij wel goed thuis komt. Hij kijkt een beetje wanhopig naar mij: En jij schrijft maar! Alsof je met een proefschrift bezig bent!
Wie mij kent, weet dat ik altijd alles noteer als een soort dagboek. Het is een tweede natuur en dat beschermt me ook tegen stiltes die ineens logisch zijn omdat ik schrijf. Maar het functioneert nu ook als schild tegen mooie meisjes die denken dat de beroemde architect meer van hen gecharmeerd is dan van zo’n rijpere vrouw. En dan etiketteer ik mezelf nog zachtjes. Eén blonde neemt het gesprek over en ik klap mijn persmap dicht en bedank beleefd voor het onderhoudende gesprek.
De meester zoekt met zijn donkerbruine ogen het antwoord op de vraag: ‘Maar we waren toch in gesprek? ‘ Ik knik heel vriendelijk en laat hem achter in de armen van de blondine die hem graag naar zijn hotel wil brengen, als ze de naam weet. Van het hotel dan, want zijn naam staat in neon op haar voorhoofd: ‘beroemd, belangrijk, interessant, kan handig zijn voor mijn carrière’. Aan die man kleeft blijkbaar nog steeds de hippietijd en eigenlijk zit dat ook in zijn werk en in het gesprek. Dat heel bijzonder was en mogelijk zinnig om te delen met de lezers van Tegel Totaal.
Twee dagen nadien loop ik even de perskamer in en bots bijna tegen Michael P. Johnson, met een mannelijke heraut aan zijn zijde. Waarschijnlijk om al het vrouwvolk weg te houden. Dat lukt dit keer niet, want de grote meester Michael kijkt met de blik waar hij gebleven was, twee dagen terug dus en verzucht oprecht: Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien! Ik heb iets voor je.
Nu weet ik dat hij juwelen maakt en armbanden en ringen uitdeelt aan wie hem maar goedgezind overkomt, maar dat zou toch net een streepje te extreem zijn. Voor zomaar een ontmoeting die ook zomaar beëindigd was, zonder punt of punt komma.
Ik krijg een tijdschrift uit Amerika overhandigd met een interview dat al even terug gedaan is. Inclusief zijn visitekaartje en de kanttekening dat ik met mijn ‘proefschrift’ vast wel boven alle andere journalisten kan uitstijgen om zijn visie te kenschetsen. Nou dat is een stimulans!
En die wil ik graag doorgeven. Zoals we bij alle ontmoetingen elkaar een zetje geven, iets delen, een gesprek niet kunnen afmaken of de ander even helemaal misgelopen zijn. Zolang de intentie op één rode loper ligt, kunnen we in de tegelwereld altijd met elkaar door één deur. Of als het sjiek wordt: Door twee openslaande!
Renée De Haan
