We gaan Peter Koks niet missen want hij zal altijd terugkeren in gesprekken, visies, nukkigheden en zijn blik blijft in ons gevangen. De tegelwereld is een familie waarin sommige contacten ineens heel hecht worden en dan weer uit elkaar trekken.
Met Peter was dat altijd zo. Hij had jarenlang Intercodam en alle projecten onder zich en stond op een bepaald platform. En dan ineens gloorde er altijd weer dat jongetje tussen alles door: Weet je wat… we gaan het zo doen!
Renée de Haan
Hij bepaalde
Hij kon je omhelzen of met een wat donkere blik in zichzelf duiken zodat je dacht dat er iets was. Hij gaf mensen ruggensteun en kon ze dus ook onzeker maken. Peter was heel erg op zichzelf en toch een sociaal explosief mens. Maar hij bepaalde wanneer hij wat toeliet en dat vonden we eigenlijk wel normaal. De eerste keer dat ik hem ontmoette zag ik hem als de directeur van Intercodam die alle projecten in de Randstad kende en onder zijn hoede had. Dan weer kwamen we elkaar tegen op beurzen of in cafeetjes en ontstond er een jovialiteit. Lekker samen een sigaretje roken en even roddelen of heel belangrijk nieuws van de beurs bespreken. Altijd aan het werk, voor de zaak, thuis, in zijn hoofd, het leek wel of hij de tijd wilde inhalen.
Op straat
En toen ineens die namiddag dat hij belde: Ze hebben me op straat gezet bij Intercodam. Ik begrijp het niet. Nee, dat viel niet te begrijpen. Ik kende de onderkelders van het bedrijf niet maar één ding was duidelijk: Peter Koks gaf ongeveer zijn leven voor het bedrijf.
En dan na wat zuchten en keelschrapen klonk het: Ik red me wel hoor; ik wilde je het alleen even laten weten. Autonoom en sociaal dat heb je in ons vak nodig. Artistiek en zakelijk. Onverzettelijk en meebuigen als het groter wordt dan je aankan. Peter en de tegelwereld hadden een pact en hij hield zich aan de regels die hij zelf bedacht had. Sommigen hebben daar misschien moeite mee gehad, maar het was zijn charme, zijn levenskracht. En die heeft hij nu meegenomen, samen met al die energie, kennis en liefde die hij morgen nog zou tonen.
Huis
Ook aan zijn achterban thuis die al die jaren echt letterlijk een achterban is geweest. Natuurlijk gaan we Peter missen, maar net als hij willen we die gedachte niet toelaten. Omdat we zelf de regels bepalen over de waarde die hij nalaat. In memoriam betekent toch dat je heel herinneringen mag blijven koesteren? Die geinige snuit, de overmoedigheid bij een ontdekking, de drang om morgen alles nog beter te zien, de verbazing als je iets niet wist wat hij wel kende, die hebben we al die jaren mogen delen. En uit dat veldboeket dat Peter Koks was mag iedereen zijn eigen herinnering hooghouden. En daarmee houden we hem samen een beetje bij ons. Hij was zijn tijd vooruit, allang.
HOME