COLUMN
Terug in de tijd
Neem de tijd, zeg ik altijd. Maar doe ik dat ook? Zo schrijf ik deze column in de wachtruimte van de vaccinatiehal waar je 15 minuten moet gaan zitten en ontspannen, terwijl ik nou net tegen een deadline zit. Dus schrijven is de enige remedie om deze gedwongen rusttijd te doden.
David Pronker
Gedwongen ja, want het was na een tijdje stilte hollen van hot naar her. Afspraken worden telkens verzet, want iedereen heeft het megadruk of gaat eindelijk weer echt op reis. Ik houd het voor dit nummer beperkt tot bijzondere plekken in de Randstad.
Intercodam en de nieuwe toonzaal van MBI staan al weken te knipperen op mijn urgentielijstje. Met vooraf een uitgesteld bezoek aan een buitenhotel in Nieuwersluis. Ik heb zelf in een hotel gewerkt, dus weet hoe druk het achter de schermen toegaat. Vol bewondering bezie ik eigenaresse Inge van de Ven, die alle tijd neemt voor een rondleiding en uitleg. Wat een werk is hier verzet!
Mijn collega uit de modewereld, Stefanie, wil vandaag mee. Zij schrijft veel beter dan ik, dus dat kan een Tegel Totaal-team worden. Zij de babbel en ik de foto’s. Zij de fiets en ik de auto. Intercodam bezoek ik voor de derde keer, dus veel merken ken ik al. En ook de reactie als je hier voor het eerst binnenkomt: Wat een wereld, wat een weelde. Stefanie moet er echt bij gaan zitten.
Fietsend was zij sneller op locatie dan ik die daar met de auto rondjes aan het draaien was, aangezien Amsterdam altijd in verbouwing is en zal zijn. Niet alleen de weg, maar zelfs de brug aan de andere kant was afgesloten. Ondanks het saaie weer, wordt je hier aan de Amstel altijd blij van de mooiste collectie en de glimlachende mensen.
Bij Intercodam zijn ze hard aan de slag en loopt iedereen trap op en trap af alsof het tegelijkertijd ook een sportschool is. Iedereen is erg aardig en staat mij en nieuwkomer Stefanie even te woord door allerlei afspraken heen. Op naar de volgende afspraak, want we hebben geen tijd te verliezen.
Bij MBI is het een stuk rustiger in de architectenshowroom en gastvrouw Gillian legt uit hoe blij ze is om daar te werken nadat ze jaren in de hotellerie een goede functie had. De gastvrijheid straalt ons ook hier tegemoet en Stefanie begint de smaak te pakken te krijgen. Ze vraagt honderduit tot en met de betekenis van een merknaam. Zelfs Gillian moet toegeven dat ze die vraag nooit eerder gehad heeft.
Op de redactie wordt intussen hard aan mij getrokken. Wanneer komt het beeld, wie maakt de tekst? Stefanie? Die gebaart van ‘nee’. Eerst nog maar de tijd nemen om alles te begrijpen en ingewerkt te raken. Ingewerkt? Ik ben nog maar naar vijf of zes beurzen geweest, bij tien bedrijven en de interviews met designers zijn een handjevol.
En dan zegt Stefanie als journaliste in wording: Maar je hebt al de helft van alle frontfoto’s gemaakt de afgelopen jaren.
O jé dat is waar ook: Het verzoek of ik House Modernes nog even bij ochtend- en avondlicht wil vastleggen omdat ik toch in Utrecht woon. Altijd leuk zo’n uitdaging. Ik ben wel zo slim om op de fiets te gaan. Milieuverantwoord, sportief en vooral tijdbesparend. En het mooiste: eindelijk vrij ademhalend zonder dat mondkapje. Niet omdat ik ingeënt ben; we mogen weer leven. En dat voelt ineens terug in de tijd. Of ik nu eindelijk de nazit van de vaccinatie wil verlaten vraagt de verpleegster. Ja zeg, ik ben een column aan het schrijven. Dat doe je niet in een kwartiertje. Ik niet. ■
