BLOG
Recalcitrant en trouw
Als iets uit balans raakt kun je doen of je het niet ziet, alsof het jou niet aangaat of ...actie ondernemen. Het begon allemaal een beetje individueel, de coupe die we als Tegel Totaal tijdens de beurs in Valencia in gang hebben gezet.
We zijn kleine spelers, maar internationaal tellen we al jaren mee en dat helpt om een vuist te maken. Belangrijke producenten staan niet meer op de beurs en ontvangen in een eigen domein dat voor miljoenen van toonzaal tot imperium werd omgezet. Eilanden die klanten ontvangen met grote diners en events om ze vooral geen tijd te geven om naar die beurs te gaan.
Als journalist moet je het nieuws verslaan en heb je eigenlijk niets met de politieke achtergrond te maken. Of toch wel? Er waren ooit circa 80 gerenommeerde Spaanse, Italiaanse en Portugese bedrijven op de beurs in Valencia en de sfeer was behaaglijk. Hier kon je het laatste nieuws indrinken. Na de hectiek en hijgerige standvullingen van Bologna was dit een rustpunt van elkaar spreken en nog eens doorspreken, een feestje bij de buren van de Italianen.
Van die 80 deelnemers zijn er nog 10 overgebleven, die op de beurs staan uit solidariteit; de meesten hebben ook een prachtige showroom waar ze klanten kunnen ontvangen, maar de beurs blijft hun ijkpunt. En net als bij een slecht lopend café begint het gemor in de gangen. Wie nog deelneemt ziet bezoekers wegschieten naar de hotspots elders. Als journalist wil je trouw blijven aan de beurs waar je ook door bent uitgenodigd, maar de stapel uitnodigingen daarbuiten groeit.
We kijken elkaar aan: Dat gaan we dus niet doen, ook al zijn we met de auto en kunnen we dus alle bedrijven af. Het voelt niet goed.
We schrijven een pamflet aan de perschef: Dit gaan we aankaarten tijdens de persconferentie
. Zij meldt dat er weinig tijd zal zijn voor dergelijke vragen en dat het daarna wel met iemand van de leiding besproken kan worden.
Ja, hallo en goedendag, de hele beurs praat over dat het de laatste keer lijkt te zijn, jullie trutten over 40-jarig bestaan en wij als journalisten moeten doen of er niets aan de hand is? Kom op. Je kunt problemen groter maken, maar in dit geval is het van essentieel belang en wij kunnen het als journalisten niet maken om dat niet aan te kaarten.
Onze Engelse en Duitse collega's die we al 30 jaar kennen, knikken instemmend: Tegel Totaal maakt een statement en wij staan er pal achter. Geef ons de microfoon en we zullen deze crisis wel even ter sprake brengen.
De persconferentie. Een Spaanse journalist stelt de vraag: Gaat de beurs volgend jaar nog plaatsvinden? Antwoord is een gemompel in het niets zodat je het niet hoeft te noemen en direct ook de melding dat er geen tijd meer is voor vragen...
Mijn Duitse vriend-collega grijpt de microfoon en begint een vlammend betoog over de teloorgang van de beurzen. Ach nee, de tolken moeten lunchen, dus helaas zijn vraag kan niet vertaald worden en trouwens wat was die vraag?
Ik zit voor hem en pak de microfoon: De vraag is heel simpel en niet alleen door mij gesteld maar door een hele groep journalisten: Moeten wij ons vooral concentreren op een verslag van de beurs of krijgen degenen die er niet staan pagina's aandacht omdat we er helemaal naar toe reisden. Op de beurs krijg je een foto en een bijschrift. Is dit niet uit verhouding? Heeft u een leidraad voor ons als journalist?
Ik zeg nooit iets in het openbaar; daar zijn anderen veel beter in. Maar als het moet, dan vloeit het eruit als klare wijn. Stilte in de zaal. De directie blikt van links naar rechts. Goede vraag. We kunnen hier niet op antwoorden omdat we aan handen en voeten gebonden zijn.
Even later spreken we alle hotemetoten van Italië en Spanje persoonlijk en de conclusie luidt simpel: Geweldig dat jullie een vuist maken waar wij vleugellam zijn. Alle bedrijven zijn onze klant en de beurs is een fenomeen, maar we kunnen niemand dwingen om daaraan deel te nemen, al vinden we wel dat het zou moeten.
De dag erna lopen we binnen bij zo'n bedrijf dat niet meer op de beurs staat, maar tsja het zijn vrienden en het eerste wat we horen: Misschien moeten we volgend jaar de beurs weer steunen want er komen nu ook veel minder mensen naar ons. We verliezen samen de kracht en dat kun je individueel niet oplossen.
Precies. Als journalisten waren we zelden zo samen als dit keer en wie weet een stukje opvoeding: Wie niet meedoet, hoort er gewoon niet bij.
Renée De Haan
