BLOG
Als moeten weer mogen wordt
We gaan onze eerste beurs online meemaken: De Bau in München waar we juist dit keer weer eens persoonlijk aanwezig hadden willen zijn. De laatste beurs op tegelgebied was de Cevisama 2020 waar we met een hele groep op het vliegveld stonden te piepen dat de vlucht zes uur vertraagd was. Kussen, kletsen en klagen dat we alweer naar een beurs moesten.
Van het vliegveld naar de taxi richting het hotel en dan de stad in! Het maakt niet uit in welke stad waar ook in Europa, het is een mengeling van hard werken en in de kantlijn een beetje vakantiegevoel. Telkens ontmoetingen en belevenissen waar altijd een superanekdote uitkomt. Het versterkt ook de onderlinge band. Je hoeft maar een fabriek te noemen of we hebben bijna allemaal hetzelfde beeld, zien het gebouw voor ons en de afslag die genomen moet worden. Buiten de beurs is eigenlijk het leukste element, omdat je dan pas beseft dat je een paar dagen in een heel ander land bent.
Het is al 30 jaar dat we de Cevisama bezoeken, zelfs eerst per trein uit kostenbesparing. Toen kreeg je als journalist een cheque van duizenden peseta’s, die neerkwam op 500 gulden. Via de directie en de stempels van het persbureau kon je naar de bank op de beurs, waar een goedgebuikte Spanjaard dan alles gewichtig uittelde en nog een keer liet natellen. Tekenen, cashen en hup op zoek naar een hotel. Met een plattegrond van de omgeving die duidelijk leed onder jarenlang gebruik met zelf ingetekende kruisjes waar fabrieken lagen. Wij waren eigenlijk tegeltoeristen die de beste bezienswaardigheden najaagden.
Onze taalkennis bleef telkens hangen in hetzelfde jargon dat jaarlijks nog even onderweg werd opgefrist. Van azulejos tot habla Inglés? Spreekt u Engels? Ik maakte er gedachteloos habla español? van en daarmee werd de rondleiding op een stand een stuk intensiever, van mij uit gezien. Bijna niemand sprak Engels in die tijd, dus de gebarentaal was ons houvast. En de tegels zelf die toen nog herkenbaar tegels waren, dus veel terracotta, met als modieuze topper mozaïek of een vage leerlook.
We organiseerden toen als eerste freelance journalisten zogeheten rondetafelgesprekken. Op de stand waar de beste koffie geschonken werd in een hoek waar je even rustig kon zitten. Gert te Beest was gastheer en Bert van Wolven schudde hem hartelijk de hand: ‘Prettig kennis te maken.’ En ook Hennie Worst schoof wat onwennig aan. Al gauw bleek dat agenten of vertegenwoordigers elkaar sporadisch kenden. Ze waren totaal gericht op dat ene merk en maakten vlak voor het einde van de beurs een snel rondje om cynisch te concluderen dat ze niets gemist hadden.
O ja, waar ging dat rondetafelgesprek over? De formaten werden groter, dus van 33,3 x 33,3 voor de vloer naar mogelijk 50 x 50 cm en dat moest dan voegloos verwerkt worden om de tekeningen of decors goed te laten aansluiten. Niemand had er ervaring mee, maar het leverde heethoofdige gesprekken op en veel koppen koffie verder de conclusie: ‘Voegloos is voor de natuursteenwereld en dat heeft niets met de tegelbranche te maken’.
Zeiden we toen nog, niet wetend dat er grote platen zouden komen die niet van marmeren slabs te onderscheiden zijn. Maar goed, we blijven nog even in toen. Je moest het nieuws er eigenlijk zelf uit trekken en op stands waar geen Nederlandse afgezant zat, kon je niet uitleggen dat je het merk onder de aandacht wilde brengen voor de export. Sterker nog, je werd als journalist weggekeken of zelfs geslagen. Eén keer zelfs tegen de vlakte, met camera en al. Het systeem van onze Spaanse collega-reporters, zo begrepen we pas veel later, had niets met vakjournalistiek te maken. Ze schoten een foto, maakten een bijschrift en offreerden een rekening. Ongezouten en zeer gepeperd.
Wij moesten dus het woord gratis in het Spaans roepen voordat we een stand opkwamen. En vaak werden we ongelovig aangekeken. Waarom zou je dat doen? Nieuwe merken onder de aandacht brengen, zomaar? Om te voorkomen dat al die Nederlandse agenten in hun auto langs veel fabrieken moesten rijden om een nieuwe deal te sluiten. Daar was de beurs toch voor?
We waren voor 2021 van plan weer met de auto te gaan, dus echt op reis naar Valencia waar de Cevisama voor het voorjaar gepland stond. Maar niet doorgaat. Het wordt 7 t/m 11 februari 2022. Dus het zal wel een persoonlijke tour worden langs de verschillende Spaanse fabrieken. Waar we ergens in de loop van dit jaar wel naartoe mogen. Hoop ik.
Renée De Haan