Weblog november 2020-1

BLOG

Ho, ho ho, waar gaan wij naartoe?

© Tegeltotaal

We weten het niet meer, dat is het enige dat we nu weten. Dat klinkt als een zwaktebod, maar zo zie ik het niet. We laten de onzekerheid toe en moeten hele nieuwe keuzes maken. In alles en dat is ineens heel veel. We praten nu al over vroeger toen we nog naar de beurs konden. Vroeger? Dat was een half jaar geleden, maar het lijkt een eeuwigheid.

Beurskinderen

En voor mij is de RAI dat letterlijk. Ik mag schrijven over het nhow hotel en denk terug. Hier is mijn familie opgegroeid. Mijn moeder werkte in de oude RAI en verhuisde mee naar alle gebouwen en congrescentra die ontstonden. Een werkende vrouw in die tijd was supermodern en ze nam de kinderen vaak mee. En die werkten later allemaal in de vakantie bij de RAI.
Dus ook ik. Van de telefoon, de receptie tot wat dan ook, we werden beurskinderen, aangestoken door het evenement. Dat is mogelijk waarom ik zo moeiteloos meeging naar de Cersaie, Mostra Convegno, Meubelbeurs en Cevisama, terwijl de tegelwereld van oorsprong ver van mij afstond. Ik begreep de beurs; daar gebeurde het. Uitwisseling, vernieuwing, menselijke dingen, het was een festival voor beroepsgenoten.

© Tegeltotaal

Uitwassen

Intensief? Jazeker. Soms ook met rare uitwassen van mensen die naar de RAI Horecava beurs kwamen, maar dan in de receptie vroegen naar adressen van een heel andere service dan met hapjes en drankjes. Meisje vertel mij waar de hoeren zijn? En dan zat je daar schaapachtig in de receptie en vroeg even aan je superieuren welk adres je moest doorgeven.
Het kwam weer even boven met het artikel over het nhow hotel en ik zou een roman kunnen schrijven over wat zich in die RAI afspeelde. Maar dat is niet bedoeld voor een blog. Een blog die over tegels moet gaan natuurlijk. Of in elk geval over tegelbeurzen. Een keertje Cersaie overslaan vinden we allemaal wel goed. Dat rennen en racen, hotels regelen, nieuwe series zien en als je die net in kaart hebt, dan weer door naar Spanje. De vraag naar eens in de twee jaar een beurs leefde al. En daar zouden we allemaal heel goed mee kunnen leven. Dus een jaar Bologna en volgend jaar Valencia.

Omhelzing

Maar geen beurs…, alles via zoom…, niemand spreken, niet meer samen lachen, de aanraakbaarheid kwijt raken… Dat is toch onmenselijk? Ziekmakend zou ik willen zeggen. Dat handen schudden, die klap op de schouder, die warme omhelzing, dat is toch de essentie van samen zaken doen? En de humor. Die ontstaat altijd op het moment van samen iets beleven.
In de RAI werd altijd gelachen, ook al vonden er drama’s plaats. Ik heb tientallen anekdotes, maar ik moet kiezen. De portier Ome Willem die al sinds jaar en dag in dienst was, had gehoord dat hij niet zomaar iedereen met of zonder kaartje joviaal door de draaideur moest verwelkomen. De nieuwe regel was – 40 jaar terug dus – even checken of het gezelschap wel klopt en niet illegaal naar de beurs wil.
De regels waren net in zijn dikke hoofd binnengedrongen of de Commissaris van de koningin komt binnen met een delegatie uiteraard. En Ome Willem denkt ’Ha, daar heb je weer zo’n stelletje dat gratis naar de Hiswa wil’. Dus hij spert de weg met beide armen uitgespreid en zegt bars: Ho..Ho..Ho, waar gaan wij naar toe?

Zonder gasten

Het werd hem vergeven, want hij had de regels opgevolgd. Ik vertel dit omdat we telkens als er iets even niet loopt zoals we dachten, in ons gezin deze slogan een eigen leven is gaan leiden. Te pas en te onpas. Die zin heeft nu een nieuwe lading. We mogen nergens meer zomaar naar binnen; ook niet in ruime zin. Gaan we ziekte meten en dan weten …, of weten we eigenlijk dat we het niet weten.
Ho… ho… ho, waar gaan wij naartoe? Wijlen Ome Willem laat wel een essentiële vraag achter. Zeker als hij een lege RAI zou zien en een megahotel erachter zonder gasten.

Renée De Haan

© Tegeltotaal

U bevindt zich hier:
pijltje HOME
pijltje Blogs
pijltje Blogs 2020
pijltje Ho, ho ho, waar gaan wij naartoe?
VAKBLAD voor de architect, verwerker en profesionele handel
MENU < terug