BLOG
Geen paniek
De Meubelbeurs in Milaan is uitgesteld vanwege het Coronavirus! Je gelooft het niet. Van april zitten de hotels volgeboekt, hebben bezoekers en exposanten hun reizen gepland en agenda’s getrokken en nu ineens gaat dat allemaal niet door. Vanwege een virus. Ik heb al vanaf december een hotelaanvraag ingediend maar niets gehoord en begrijp dat dit de voorzienigheid was. Dus druk maken nee. We verschuiven de deadline een week voor de architecten special en we zullen er zijn. Omdat de tegelwereld steeds meer richting interior design trekt en Il Salone del Mobile daar de meest begeerde optie voor is om te tonen wat je kunt.
Armani houdt een modeshow zonder publiek, het carnaval van Venetië is ingekort, hoe krijg je een Italiaan op de kast? Gemakkelijk dat is duidelijk. Ik woon hier nu 27 jaar en met mij diverse Nederlanders uit de tegelwereld. We grinniken, zuchten en voelen ons altijd de binnenstebuitenstaander.
Maar voor de handel is het lastig. Niet zozeer door het Coronavirus want die ladingen tegels worden heus niet besmet en komen wel ter plekke. Maar die mentaliteit valt niet te vatten. Niks is teveel, hartelijkheid alom en losjes word je tegemoet getreden totdat er ineens een rem ontstaat. Zomaar, dan kan er niets, wordt er geschreeuwd, naar feiten gekeken die vaak vertekend zijn en daar sta je dan als ondernemer. Weg goed contact van jaren of komt het morgen toch weer goed?
Met de Italianen weet je het maar nooit en hoe komt dat nou? Ik beschrijf ze altijd als grote kinderen die met opera zijn opgevoed. Dus enerzijds geloven dat alles kan en dan weer gehoorzaam zijn aan wetten die boven hen uitgaan. En als het nodig is een drama maken van een bijzaak.
De Spanjaarden zijn heel anders en dat maakt het voor tegelagenten die met beide landen te maken hebben uiterst lastig om te schakelen. Spanjaarden zijn veel trotser dus je kunt ze gemakkelijker beledigen met een verkeerde zin of houding. Maar het zijn familiemensen dus als ze je eenmaal mogen kan het bijna niet meer stuk. Tolerantie hoog, meedenken groot en samenwerken het liefst voor altijd. Het is er altijd gemoedelijker, los van de binnenlandse strubbelingen tussen Spanjaarden en Catalanen.
Voor een journalist betekent het ook een wereld van verschil. Je gaat naar de showroom van Marazzi waar je al vaker komt, Aangekondigd en wel op het juiste uur.
O nee, u kunt hier niet naar binnen.
Maar ik heb de mail van de exportmanager hier in mijn telefoon.
Nee, u kunt dat wel verzinnen, wij trappen daar niet in.
Perskaarten, paspoorten, tegel totaal met onze foto’s, het wordt allemaal argwanend gadegeslagen want er is net een nieuwe instructie gegeven voor het toelaten van gasten. En al zou de receptioniste ons herkennen, de wet heeft recht gedaan. We stappen wat terughoudend binnen in de toonzaal en zien een Italiaanse agent die we al jaren kennen.
Hij joelt door het gebouw: Hé leuk jullie weer te zien, je schrijft toch wel iets moois neem ik aan.
De receptioniste kruipt achter de balie vandaan: Ja als je hem kent dan heb je toch geen documenten nodig!
In Spanje kennen we een paar mensen maar dat mag geen naam hebben en we spreken de taal niet. We komen overal te laat of onverwacht in showrooms en telkens weer die warme gestrekte arm: Geeft niet. Tijdens de beurs hebben we allemaal glijdende tijden. Nee kom binnen, wil je wat drinken?
Voor een agent die in beide werelden dagelijks communiceert moet deze vertaalslag een eitje zijn, hoop ik. Dan weer hard en dan weer zacht en zelf een beetje halfzacht er doorheen laveren. Als verslaggever want dat ben ik uiteindelijk zal de warmte van de ontvangst altijd een beetje doorgloeien in het verhaal.
Dus ik hoop dat de hautaine hap die naar de Meubelbeurs gaat met een strakke blik nu wat milder uit de ogen kijkt. Je kunt nog zo sterk staan en de beste show ter wereld hebben maar het lot bepaalt of je gezien wordt. En door wie en wat diegene er mee doet. Misschien zijn we in al ons individualisme nog nooit zo afhankelijk van elkaar geweest als nu.
P.S. Ikheb een vriend, Spaans natuurlijk. Die open beminnelijke lach van Francisco Segarra trekt een rode draad door alle bezoeken aan de Cevisama. We gaan altijd samen op de foto als een soort klassiek paar en elke keer verbaast hij me met zijn retroperspectieven. Dit keer een kruidenierswinkel. Ik mag geen koekjes eten want dan word ik te dik en dat wil hij niet. Want dan klopt de foto van volgend jaar niet meer. Die koek is gewoon plastic en ik houd helemaal niet van zoetigheid maar het spel is zo leuk. Doen of je iets wilt kopen … ook een vorm van handel. Bij het afscheid vraagt hij hoeveel foto’s er zijn van ons samen en of we daar niet een heel mooie collage van kunnen maken. Jazeker. Als ik tijd heb ga ik zoeken naar alle waardevolle momenten van toen maar Nu telt alleen Nu! En dat is prachtig.
Renée De Haan
