BLOG
Zomertijd
Het is oorlog. Ook al zegt een bejaarde vrouw: Onze mannen werden naar het front gestuurd en wij werden bedreigd. Je hoeft alleen maar twee weken thuis te blijven. Kind is dat zoveel gevraagd?
Eergisteren hebben we gehoord dat wij in Italië na de afgelopen weken nog drie weken huisarrest hebben met verregaande restricties. We mogen met niemand praten, het huis niet uit en als je een moestuin hebt iets verderop dan laat je dat maar even voor wat het is. Marcel onze bevriende Nederlandse tuinman mag niet meer naar zijn werk, een aantal kilometers verderop. Hij werkt daar ongeveer solitair, maar nu is bedacht dat, mocht hij op weg daar naartoe met de auto iets krijgen, hij het ziekenhuis zou kunnen overbelasten. Dus thuis blijven, zonder werk met een verwaarloosde tuin. En mocht Marcel er weer heen mogen, dan is het achterstallig onderhoud niet meer in te halen.
En op deze gekte wees dus de Paus, de beste die we ooit hadden kunnen wensen. Hij steekt zijn nek uit voor een leeg Sint Pietersplein. Geheel tegen de traditie in heeft hij een zegen over de wereld uitgesproken; iets wat normaal alleen op hoogtijdagen gebeurt. En hij voegde er ongeveer dit aan toe: De wereld is in de ban van het virus, maar de wereld vergeet de mens. Nu al hebben velen geen werk meer, weten niet hoe ze de gezinnen moeten voeden. We zouden nu met straks bezig moeten zijn, als er dus niets meer is en er heel veel mensen van honger zijn doodgegaan.
Simpele, ware woorden. Waarvan we hoopten dat er naar geluisterd zou worden. Want deze Paus zegt eigenlijk: normaal heiligt het doel de middelen en moeten we redden wat we redden kunnen, maar in dit geval vraag ik me af: Is de remedie van de kwaal niet zo groot aan het worden dat we straks sterven van honger, stress, wanhoop?
Natuurlijk hebben wij die wanhoop nog niet in de botten en is het géén oorlog. Want we hebben een gezamenlijke vijand: het virus. Italië is zwaar getroffen en heeft na de aanval in februari direct alles verboden wat het leven leuk maakt. Fabrieken, ook in de tegelindustrie, kregen restricties maar iets van productie mocht doorgaan tot afgelopen woensdag. Alles is hier dood. Je mag bij de gratie Gods je hond uitlaten, drie maal daags. En in Nederland kun je nog naar een winkel! Mag je een vriend te eten vragen. Bij ons dus niet. De Paus heeft gesproken: Kijk uit jongens maak het niet te gek. De mensen die nog leven, hebben ook recht op leven.
Het antwoord van het ministerie is duidelijk: Nee. Niemand heeft nog ergens recht op. Huisarrest verlengd met drie weken. Ons doel is louter het virus bestrijden. En met de Paus hebben we even niets te maken. Dat is een menselijke boodschap door God ingegeven. Wij moeten hier als politici de zaak in de hand houden.
Toen ik de Paus hoorde, de dag ervoor, voelde het als bevrijding. We mogen weer gewoon langzaam terugkeren in de bewoonde wereld, zeker de dorpen waar wij wonen en waar een handjevol besmet was en allang genezen.
Het was dus voor ons een keiharde reactie van de politiek op die mooie speech van de Paus. Touw laten vieren? Menselijk denken op lange termijn? Niks van dat al. We zetten het leger in en wie ook maar waagt om een pas buiten zijn huis te zetten zonder aantoonbare reden, krijgt een boete.
En in Nederland mogen jullie nog gewoon auto rijden? Wow… dat lijkt hier al zolang geleden. Wij mogen hier echt niets met de strengste vadertje staat ever. Zelfs onze gehoorzaamheid helpt niet. Maar binnenshuis heeft niemand grip op wie we zijn. Dus zetten we keihard de mooiste nummers op, met zijn tweetjes. Praten we alsof er tien man aan de tafel zitten en concluderen we na de helaas allerlaatste aflevering van de Wereld draait door: De wereld is doorgedraaid.
De Paus ziet dat en weet wat we moeten doen…. Kijken naar wat nu essentieel is om door te kunnen gaan. Dat is ethiek, vanuit zwakte sterk staan en kiezen voor de sterksten. Dat is ook de natuur zoals die geregeerd had als er geen intensive care bestond.
O, en in alle gekte zijn we expres vergeten de klok een uur vooruit te zetten naar de zomertijd. Liever wilden we hem helemaal terúgzetten, naar een paar maanden geleden toen alles nog gewoon was, met het geluk dat we nu pas helder zien.
Onze boer Santo, Heilige dus, heeft zijn positieve boodschap vandaag in het gras gemaaid: Ce la faremo: het gaat ons lukken. We mogen er niet langs om een foto te maken maar gelukkig zijn er nog journalisten die via slinkse wegen het beeld bemachtigen. Nu maar hopen dat we dit nieuwe lentegevoel samen vasthouden.
Renée De Haan
