BLOG
De puzzel is gelegd
Ook in het huis van de expert krijgen bouwfouten een kans. De troef van onze Italiaanse woning is een 50 m2 terras met imposant uitzicht. Toen we het pand kochten was het niet meer dan een plat dak boven een krakkemikkige uitbouw. Met een wankele trap gingen de neuzen van het gezin over de rand kijken en tja tja, dit kon wel een terras worden.
De familie had veel eigen belangen bij dit project. Het terras kon zomers restaurant worden voor alle gasten, openluchttheatertje, dansgelegenheid; het zou prachtig worden. En zo gemakkelijk te realiseren. Bitumen erop, grote kruizen en losse tegels zodat al het water er voor eeuwig onderdoor zou stromen.
We schrijven 25 jaar terug en het advies luidde cotto. De kruizen werden speciaal besteld en kwamen na een maand aan. Het hele gezin luisterde naar de instructies van de vader die het had bedacht. In een paar uur was het terras af. Tot moeder er overheen liep met een paar schalen voor het diner… Krak zei de tegel…; en krak zei ook de volgende... En het gezin riep liefdevol dat de volle schalen misschien wat zwaar waren.
Na een jaar werd alles volgens het boekje opnieuw gedaan met isolatie, bitumen, bewapening en het hele gezin paraat om emmers mortel naar boven te hijsen. Ons terras werd een fenomeen, een buitencafé waar drommen gasten aan de gelagtafel zaten, lachten, dansten, muziek maakten, of zolang napraatten dat het uitzicht weer zichtbaar werd.
De cotto werd behandeld maar een deel vroor kapot. Iedereen adviseerde om de rotte tegels weg te halen en nieuwe cotto in te puzzelen. Dit was voor ons geen optie. Bij zware hoosbuien trad er ook lekkage op in de kamers eronder en dus werd de keuze: alles er af. Nieuw systeem. Eerst nog een Italiaan gevraagd om de lokale nering een kans te geven, maar uiteindelijk gewoon een gedegen Duits merk in huis halen, dan is het zo geregeld. Prachtige tegels die vorig jaar op de Cersaie werden getoond, konden zo geleverd worden. Ons terras zou een voorbeeldfunctie krijgen.
En dan begint het: breken in de brandende zon met een kango als enige vriend naast de fles water. Hadden we het destijds maar niet zo grondig gemaakt!
Maar dan staan die gasten die altijd alles meevieren ineens aan onze zijde. Puin wegtremmen, lachen en de nieuwe tegels uitpakken. Aan de zetter de eer om ze te verwerken. Hij kreeg een patroon dat door drie voorbijkomende, vakantiegangende specialisten werd goed bevonden.
De zon was al minder fel, het werken was te doen en nu is de puzzel klaar. De gasten zijn weer weg en we mogen gewoon in stilte genieten. Niks te krak. Het ligt er zonder cementsluier maagdelijk bij, te wachten op volgend voorjaar. Tenzij we het voortijdig gaan inwijden met Kerstmis. We hebben immers vuurpotbestendige, kaarsvetwerende en vorstvrije tegels op een bedje van riant uitgelegde, vochtafwaterende matten. Zo prijzen ze in restaurants hun gerechten aan.
Die omschrijvingen heb ik niet nodig: dit terras bepaalt mijn nieuwe menu voor lekker leven.
Renée de Haan
