BLOG
Bij de tijd
We zeggen het telkens weer: ‘Met je tijd meegaan, op tijd zijn, te weinig tijd hebben’. Dat laatste vooral want de mensen uit de tegelwereld houden nooit tijd over. Ze reizen veel, overleggen, leren, geven door, en in het weekeinde toch nog eventjes die mail beantwoorden. Er schuilt passie achter of minstens een super-verantwoordelijkheid. Wat bovendien heel bijzonder blijft: deze mensen kunnen in het moment leven. En zich daarin laten gaan.
Hoe vaak kom ik niet ergens binnenvallen, soms te laat en dan wordt er een mouw aangepast. Soms op tijd en dan wacht ik rustig even een half uurtje want klanten gaan altijd voor. De thuisbasis begrijpt dat niet altijd. Het is niet zo dat zaken belangrijker zijn dan privé, er schuilt ook veel privé-inzet in de zaak. Met familiegevoel zelfs. Hoe vaak hoor ik niet aan de telefoon dat degene die ik bel net een ander op visite heeft of onderweg is naar iemand die ik ken. Doe de groeten! Gebeurt ook nog.
Meegeleefd
Er wordt ook heel erg meegeleefd achter de schermen. Iemand die zijn bedrijf kwijt is, vader overleden, vrouw weggelopen, oprecht wordt deelneming uitgesproken. Met de hoop dat het niet allemaal tegelijk is gebeurd en zeker niet in oorzakelijk verband.
Maar goed, privé en zaak met de factor tijd, hoe gaan we er mee om? De partner meer bij de zaak betrekken zou heel veel helpen. Om die tegelfamilie met alles wat we leren een beetje te laten doorklinken bij de thuisblijvers, die steevast met het avondeten wachten. We brengen zeker 40 uur in de week bij die werkfamilie door met in het hoofd nog allerlei overpeinzingen om iets op te lossen. Dus als je er bent, ben je er vaak ook niet.
Het verwijt dat ik altijd met mijn werk bezig ben, bestaat ook in mijn leven. Zeker als je eigen baas bent. Dan kun je nu toch wel koffie drinken met mij in plaats van met die stomme tegels bezig te zijn. Die lopen niet weg; ik wel.
Wat moet je met zoiets? Gaan vertellen dat tegels niet stom zijn, hopen dat juist die tegels weglopen want dat betekent dat ze verkocht worden of gewoon de schouders ophalen: Als ik niets verdien, mijn vak niet versta, loop je ook weg. Met reden.
Jaloers
Wat kan ik jaloers zijn op de mensen met megatalenten die altijd verexcuseerd worden. De topvoetballer die moet trainen, de kunstenaar die met rust gelaten dient te worden, de astronaut die een maand in quarantaine gaat en de hele familie zwaait trots, op afstand. Wie is er trots op de tegelspecialist die bij miezerig weer om zes uur ’s morgens met een paar samples in de auto kruipt? Ik. En grappig genoeg steeds meer mensen uit mijn privéwereld die Tegel Totaal ontvangen. ‘Wat een wereld, wat een werk, wat veel mogelijkheden!’
Dus laten we na alle beurzen, projecten en gemiste uren in de familie, gewoon lekker in een stoel gaan zitten en onszelf een schouderklopje geven. We zijn bij de tijd, hebben geen mogelijkheden laten liggen en een product in handen dat de grote kanshebber van alle afwerkingen is.
Waarom,? Dat schrijven wij wel in al die tegel totalen. Zes gaan het er worden. Ik zie ze nu al voor me, maar dat mag niet want ik moet even héél erg Kerst zijn. En tafeldekken. Dan pak je de hand beschilderde tegeltjes die je bij het bezoek aan Osmunda hebt gekregen als onderzetters voor de wijnglazen …. en dan weet ik het ineens: wij tegelmensen bedrijven èn sport èn kunst èn sociaal werk. Zoiets valt aan thuis niet uit te leggen.
Tot in 2016!
Renée de Haan
